Raftaki Kedi

Simsiyah kâğıtlar üzerine basılmış olan siyah beyaz illüstrasyonlardan oluşan farklı bir kitap. Çeşitli başlıkların dizi şeklinde karelenmiş illüstrasyonlardan oluşan, Turgut Yüksel tarafından resimlenmiş sessiz bir kitap. Sessiz sedasız bir şekilde gözlerinizi gezdirdiğiniz bu resimler sizi düşünmeye itiyor. İsmini aldığı gibi kendince, kalemince çeşitli başlıkların temel ilkelerini bir risale haline getirmiş. Siyasi felsefenin temel ilkeleri, varoluşçuluğun temel ilkeleri, toplum düzeninin temel ilkeleri gibi… Aslında çok anlatılası bir kitap değil, açılıp izlenesi, üstünde düşünülesi bir eser. Okumak yok diyebiliriz. Bakmak ve görmek var… Bu kara kaplı, kara yapraklı farklı üsluplu kitap sizi alıp içine çekiyor. Benim de ilk defa kitabına rastladığım Turgut Yüksel’in bu eseri diğer eserleri için de içimde merak uyandırmadı değil. Keyifli okumalar… Sessiz: Temel İlkeler Risalesi Turgut Yüksel Ağaçkakan Yayınları

Ursula K. Le Guin, genellikle Mülksüzler kitabıyla kalır hafızalarda henüz okumadım ama okumayı iple çektiğim kitaplarından birisi benim için de. Fantastik öykü ve romanları, birçok bilimkurgu eseri vermiş olan yazarın önce üçleme olarak daha sonra bir dördüncü kitap daha yazdığı serinin ilk kitabı Yerdeniz Büyücüsü. Kahramanımızın adı Çevik atmaca ama gerçek adı ise Ged. Kitabı elinize alıp başlayacağınız zaman girişinde sizi bir harita bekliyor. Bu Yerdeniz’in haritası. Adalardan oluşmuş olan ve kahramanımızın hem av hem de avcısı olduğu Gölge’nin peşinden, çeşitli badireler atlatacağı ve oradan oraya sürükleneceği adaların haritası. Kitapların ruhu olduğuna inanan insanlardanım ve zamanı geldiğinde beni bir şeyler çeker ve kitaplara giderim. Her kitap yeni bir başlangıç yeni bir heyecandır. Yeni bir atılımdır, ucu belirsiz. Vakti gelmiş ben de alıp okumaya başladım, Bursa’da başlayıp  Manisa’da devam edip Kayseri’de bitirdim kitabı. Ged adalar diyarında oradan oraya sürüklendi.

 Okul kapanınca haliyle memleket yollarını tutuyorum ben de. Ama bir yanım hep o âşık olduğum şehirde kalıyor. Kimi zaman alıp başımı kaçıp gidesim geliyor kimi zaman ise 1 haftalık ayrılık uzun. Tabi ki içindeki dostlarımın da payı büyük bu uzak kalamama durumda ama başlı başına İstanbul bir özlem içimde. Yine had safhaya çıkmış böyle bir özlem anında kitaplıktan çıkarıp okumaya koyuldum bu kitabı. Bir nebze olsun gider belki özlemim diye. Mehmet Kısakürek de o eski güzelim İstanbul’u babasının kitap aralarında duran çoğu hiç kitaplaşmamış derin yazılarını kitaplaştırarak anmak ve ona olan özlemini dindirmek istemiş. Necip Fazıl Kısakürek’in tarihlerini not düşerek yazdığı yazıları yer alıyor kitapta. İstanbul’da olan biteni beğendiği beğenmediği ne varsa içini dökmüş Kısakürek yazılarında. Şirketi Hayriye vapurlarından, o senelerde Heybeli’de çıkan orman yangınından ve hatta İstanbul’da yaşanan bit faciasını kendi üslubu ile öyle güzel anlatmış ki. Bazı konularda taban tabana

Bir film, senaryosu kadar onu yöneten yönetmenin ön planda olduğu bir eserdir. Bir başına müthiş bir senaryo kötü bir yönetim ile ne yazık ki hayal kırıklığı olabilir. Genelde bir filmi izlediğimde yönetmenin kim olduğunu merak eder beğendiysem bu beni diğer filmlerini de izlemeye teşvik eder. Oyuncuya oyun verme, nerede nasıl oynayacağını söylemenin ötesinde filmi bir bütün haline getiren kameranın arkasındaki o dehalardır bence. Durum böyle olunca yönetmenlerle ilgili bu kitapta ister istemez dikkatimi çekiverdi sergi üzerinde. AFA’nın Yüzyılın Yüzleri Serisinde yer verdikleri  Yüzyılın 100 Yönetmeni  hem kitap kurtlarının hem de sinemaseverlerin hoşuna gidecek türden bir kitap bence. Seçkide yönetmenlerin kısaca biyografilerine değinilmiş. Biyografilerden daha uzun biçimde ise kronolojik olarak sinema tarihlerine yer verilmiş. Kitabı edineli epey zaman oldu aslına bakarsanız. Fakat düzenli bir biçimde roman okur gibi okumuyorum bu kitabı bazen için herhangi bir sayfayı açıp

Bahçesiyle beni alıp uzaklara götüren İstiklal’de sakinliği bulduğum mabetlerimden biri olan Fransız Kültür’de güzel ve de oldukça anlamlı bir sergi açılmış. Aslında iki tane demek daha doğru olacak sanırım. Sınav koşturmacası hayatın getirip önüme serdikleri derken oturup kafa dinlemeye girmişken karşılaştım. ‘Barış İçin Karikatürler – Uluslar arası Aydın Doğan Karikatür Yarışması Seçkisi’ ve ‘En Sevdiğimiz Kahramanlar’ sergileriyle. Karikatür dendiğinde her ne kadar zihnimizde mizahi şeyler canlansa da bazen baktığınız bir karikatür önünde onun gerçekliği ile kanınız donabilir. Çizgilerin içerdiği gerçeklerin ya da belki bunların bu kadar acımasız bir şekilde gerçek olduğunu bilmek sizi rahatsız edebilir. Sadece ülkemizde değil tüm dünyada ihtiyacımız var ‘barış’a. Hem de sadece fiziksel karşılığı olan savaşa, şiddete karşı değil psikolojik, manevi, sözel kısacası her türlü baskı ve şiddete karşı barışa hoşgörüye ihtiyacımız var. Sergideki seçkiler çeşitli ülkelerden katılan k

İlhami Algör’ün okuduğum ilk kitabı. Önce filmini izlemiştim kitabı okumak daha sonra kısmet oldu. Aynı doğrultuda gidiyor neredeyse ama belli başlı noktalarında ciddi ayrımlar var. Dil olarak aynı, garip ama okuyanını, izleyenini sarıyor kendine. Her ikisini de beğendim, her ikisinde gördüğüm farklı Müzeyyen yorumlarını… Kitap ve film erkek  kahramana odaklanıyor ama sanırım ben kadına odaklandım.  Filmde Sezin Akbaşoğulları ve Erdal Beşikçioğlu başrolleri paylaşıyordu. İkisinin de oyunculuklarını, karakterlere bürünüşünü izleyici olarak sevmiştim. Filmde birebir Müzeyyen ile karşılaşabiliyorsunuz tüm o gizemli halinin belirsizliğinin yanı sıra var edebiliyorsunuz fakat kitapta Müzeyyen daha flu. Hem filmde hem de kitapta erkek kahramanımız kendiyle konuşmayı seviyor. Belki de Müzeyyen’e açık konuşamadığı kadar konuşuyor kendisi ile. Edebi bir dilden ziyade daha sokak ağzı, ironik bir dili var romanın filmde yönetmende bu dili pek değiştirmemiş, iyi de olmuş bence. “… Sonra,

Ferit Edgü’nün  İşte Deniz, Maria  adlı “Öyküler & Çok Kısa Öyküler” alt başlıklı kitabı. İstanbul trafiğini en katlanır hale getiren kurtarıcım oldu. Duran otobüsün ve akmayan trafiğin ortasında kısacık öykülerle beni alıp başka başka hayatlara sürükledi. Ferit Edgü’yü ve dilini tanımak istiyorsanız keyifli bir başlangıç olabilir bence. Onun yalın dili ve benim “olay”larım, gözümüzün gördüğü olaylar değil diyen, “gözlerimi kapadığımda olayları daha iyi görüyorum” diyerek kurduğu yapısı ile minimal öykülerini içeren bu kitap akıcı diliyle okuyanını sarıp sarmalıyor. Edgü’nün öykü anlayışının örnekleri yer alıyor. Minimal öykü, kısa hem de çok kısa, tüm fazlalıklarından arındırılmış, ayıklanmış “dil”in içindeki cevhere varmaya çalışan öyküler. Kitap, “Öyküler”, “Çok Kısa Öyküler” ve “İşte Deniz, Maria” adlı üç bölümden oluşuyor. Az sözle çok şey anlatıyor. Şöyle ki öykü anlayışına farklı bir bakış açısı getiren bu eser açıp açıp tekrar okunası kitaplardan. Kitaptan bir pasa